Jak powstał Narodowy Bank Polski?

Dzieje polskiej bankowości centralnej sięgają 1924 r., kiedy po uchwaleniu reformy walutowej utworzono Bank Polski. Do jego zadań należało wówczas przezwyciężenie hiperinflacji i przywrócenie stabilnej sytuacji gospodarczej. Pierwsze działania podjęte przez Bank Polski dotyczyły wymiany marek polskich na złotówki. Złoty był wówczas równy frankowi szwajcarskiemu. Wyglądało na to, że zgromadzone rezerwy złota i dewiz zapewnią poczucie stabilizacji i zapewnią sukces. Niemniej nieurodzaj i kryzys przemysłowy doprowadziły do znacznego osłabienia kursu złotego. Dopiero zaciągnięcie pożyczki międzynarodowej w 1927 r. doprowadziło do ustabilizowania się polskiej waluty. Po II wojnie światowej, w 1945 r. powstał Narodowy Bank Polski, który pierwotnie był bankiem państwowym prowadzącym działalność pod nadzorem ministra skarbu. Stopniowo Narodowy Bank Polski stawał się monopolistą w zakresie emisji pieniądza, udzielania kredytów i przyjmowania depozytów. Panujące wówczas warunki ustrojowe ograniczały rolę banku centralnego. Dopiero uchwalenie Konstytucji RP w 1997 r. przyniosło ważne zmiany i uczyniły Narodowy Bank Polski bankiem centralnym spełniającym światowe standardy.